Անի, կասես ի՞նչ է տխրությունը։
-Հենց որ ինձ նեղացնում են, ես տխրում եմ։
-Իսկ ինչի՞ համար ես տխրում։
-Որովհետև ինձ նեղացնում են։
-Իսկ ի՞նչ է սերը։
-Չգիտեմ։
-Մանե, ի՞նչ է տխրությունը։
-Տխրությունը, որ իրան խփում, նեղացնում են, ինքն էլ տխրում ա։
-Էրեխեք, իսկ ի՞նչ է հարսանիքը։
-Հարսանիքը, որ հարսանիք են անում։
-Իսկ դուք գնացե՞լ եք հարսանիք։
-Ես չեմ գնացել։
-Ես գնացել եմ։
-Ես էլ եմ գնացել։
-Իսկ ի՞նչ են անում հարսանիքում։
-Միսիկ են ուտում ու տորթիկ։
-Հարսանիքի տեղը միսիկ չկար։
-Կա, ո՞նց չկա։
-Իսկ ո՞վ է հրամայում։
-Թագավորը։
-Ի՞նչ է հրամայում։
-Գնացե՛ք բերեք աքլորին, վիզը կտրեք, բերեք ուտեմ։
-Էլ ի՞նչ է հրամայում։
-Գնացե՛ք, ոսկին ինձ բերեք։
-Հրաչ, ի՞նչ է ուրախությունը։
-Երջանկություն ա, որ մատանի են նվիրում։
-Իսկ ի՞նչ է տխրությունը։
-Տխրությունը լացելն է, որ տխրում ա ու լացում ա, ու ինչ-որ մեկը դաս չի անում, որ մամայի հետ կռիվ ա անում, ջղայնացնումա։